Over Larkya – zon en slecht weer
Als we opstaan is het helder: wow! Er is ongeveer 25cm verse sneeuw gevallen, wat het landschap een sprookjesachtig uiterlijk geeft. Het spoor van de vorige dag is soms wel/soms niet te ontwaren, de sneeuwpeilstokken maken het echter makkelijk de route te vinden. Naast het feit dat we ons de route nog goed herinneren. Maar naarmate we vorderen wordt de sneeuw dieper. We zitten er op gegeven moment tot onze heupen in. Achteraf zo stom, dat we dan telkens vergeten foto’s te nemen;) Nog voor we op de pas zijn (5160 m), sneeuwt het alweer en nu giert ook de wind. Kortom, aanzienlijk zwaardere omstandigheden dan we hier eerder meemaakten. Het is stug volhouden.
Eenmaal over de pas klaart het weer langzaam wat op. Nog een enkele sneeuwvlok. Terwijl we ons concentreren op de afdaling door de diepe sneeuw, zie ik diep onder mij wat bewegen. Ik kijk nog eens goed: het lijkt wel een schaap. Maar als we beter kijken, zien we dat het een paard is. Ingesneeuwd, maar hij beweegt nog net. Pas een half uur later dringt de werkelijkheid tot ons door, dan komen we het zadel van het paard tegen dat naast het pad ligt. Jeetje, dit is het paard dat gisterenmiddag nog de pas over zou gaan… Oei, dit is allemaal geen goed teken. Even later komt een man ons tegemoet. Het blijkt de eigenaar van het paard te zijn. Hij vraagt ons te drinken. We hadden elke een liter mee. Henk heeft nog 0,8 lt over, waarvan geen druppel over blijft. Zo’n dorst heeft de man. Dankbaar kijkt hij ons aan. We vragen of we mee zullen gaan naar het paard, maar hij schudt zijn hoofd. Uiterst verrast zijn we, als de man mét zijn paard die avond arriveert bij de lodge en bij ons aanschuift aan tafel. Zowel zijn paard als hij zijn aan het eind van hun latijn. De man is sneeuwblind. Handig zo’n ehbo-tas met druppeltjes… Zo zie je maar als je denkt ’s middags nog even de pas over te gaan en het weer verslechtert. Maar goed, ook de man met zijn paard heeft het gered, gelukkig maar.
